Τμήμα HJ-03 “Μέγας Αλέξανδρος” ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Στην ολομέλεια της Δευτέρας 09/11/2015, συζητήθηκε και αποφασίσθηκε Ομόφωνα το ακόλουθο ψήφισμα που αποτελεί την θέση των Ahepans του Τμήματος HJ-03 Θεσσαλονίκης.
“Με έκπληξη αλλά και θλίψη ακούσαμε τις πρόσφατες δηλώσεις περί μη Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε αίολη αμφισβήτηση και ανιστόρητη δήλωση, απ’ όπου κι αν προέρχεται, η οποία θίγει την ιστορική μνήμη, τα εθνικά δίκαιά μας.
Η ελληνική Ιστορία γράφτηκε με πολλούς αγώνες, θυσίες και αίμα. Και αυτή η Ιστορία ούτε ξεγράφεται, ούτε αλλοιώνεται, ούτε αμφισβητείται.
Είναι περιττό να αναφερθεί κανείς στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας από την Βουλή των Ελλήνων τον Φεβρουάριο του 1994, στην απόφαση της Διεθνούς Επιτροπής για τις Γενοκτονίες το 2007, αλλά και στις δεκάδες έως σήμερα αντίστοιχες αποφάσεις Κοινοβουλίων της Ευρώπης, Αμερικής, Αυστραλίας και άλλων χωρών.
Η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού μαρτυρεί την μανία του τουρκικού εθνικισμού. Μαρτυρεί τις ημέρες οδύνης που έζησαν τα αδέρφια μας στον Πόντο, μαρτυρεί τον ξεριζωμό τους…
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία που βίωσε ο μαρτυρικός Ποντιακός Ελληνισμός. Κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει τα τάγματα εργασίας, τις εξορίες, τις κρεμάλες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους βιασμούς, τις δολοφονίες.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου εκπληρώνει ένα ηθικό, ιστορικό και εθνικό καθήκον. Μία ηθική δέσμευση εθνικής μνήμης, τιμής και ιστορικής αφύπνισης.
Ιδιαίτερα στην δύσκολη περίοδο που διανύει η πατρίδα μας, η συνοχή του Ελληνισμού και της κοινωνίας εξαρτάται από την αναγνώριση και όχι από τη λήθη. Είναι σημαντικό να μη ξεχνάμε…
Είναι σημαντικό οι Έλληνες να γνωρίζουν την ιστορία τους. Ο Ποντιακός Ελληνισμός αποτελεί μεγάλο τμήμα της ιστορικής διαδρομής των Ελλήνων.
Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τη συνεισφορά αυτή, να διδασκόμαστε και να τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων Ελλήνων του Πόντου. Ανθρώπων που δίδαξαν και διέδωσαν πολιτισμό και που κράτησαν βαθιά την αγάπη τους για την Ελλάδα, όπου κι αν βρέθηκαν. Αυτή την αγάπη έχει ανάγκη σήμερα η πατρίδα μας, αυτή τη συλλογική μνήμη πρέπει να αντιληφθούμε και αυτά τα ιστορικά παραδείγματα πρέπει να διατηρήσουμε ως φάρους συνείδησης στο δύσκολο μονοπάτι που βαδίζει η χώρα μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να τα ανασύρουμε και να τα κάνουμε πανί στα κατάρτια μας. Το χρωστάμε στους προγόνους μας αλλά πολύ περισσότερο το χρωστάμε στα παιδιά μας”.